Την ώρα που ξεπλένονται οι νεκροί στην Κασταλία,
την ώρα που ο Πήγασος
καλπάζει από τον Ελικώνα προς τον Σείριο,
την ώρα εκείνη φτερουγίζει ο Ίμερος.
Ψαύει τους κόρφους να κλέψει
θέρμη θηλυκότητας.
Εισβάλλει στων αιδοίων το μυστήριο,
στους λαβύρινθους στρέφει τους σπασμούς του
κι αναδύονται τ’ αρώματα της συνουσίας
στα σεντόνια ως το ξημέρωμα.