Περνά ανάμεσά μας,
στρατιώτης χωρίς στολή,
χωρίς σημαία στο μανίκι,
χωρίς τον τρόμο επ' ώμου.

Περνά την ώρα που μιλάμε για το μέλλον,
στο τηλέφωνο, με τους μεσάζοντες
μπροστά στα παιδιά μας
κι εκείνα μαθαίνουν να συναλλάσσονται.

Τον είδα στις ειδήσεις,
σ' ένα ανεπεξέργαστο πλάνο,
να παραμερίζει με βία το μικρόφωνο,
να πηγαίνει με τα πόδια στη δουλειά.

Δεν το δήλωσε ποτέ μπροστά στις κάμερες,
αναλαμβάνει κάθε μέρα, την ευθύνη
για τη ρύπανση της πόλης μας,
για το αίμα της ασφάλτου,
για τον υπάλληλο με το σταυρόλεξο,
για τον υπάλληλο με τα αιτήματα,
για τον υπάλληλο με τα συντάξιμα όνειρα.

Τις νύχτες ξαπλώνει κι ονειρεύεται
ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι,
κι ύστερα -τόσα χρόνια το ίδιο όνειρο-
μαζεύει σκόρπια κουρέλια αξιοπρέπειας,
να ράψει μια σημαία για το τέλος,
για να σκεπάσει την καρδιά του
στην εξόδιο ακολουθία.