Αν θες την ευτυχία σου να κατακτήσεις,
μέσα στα Τάρταρα της φρίκης
να κατέβεις και του σπαραγμού.

Να ψάξεις στα σκοτάδια
του χαμού και της σιγής
όπως ο Ορφέας έψαχνε την Ευρυδίκη.

Αν έχεις πλούσια κι αγνή ψυχή
θα κάνεις το σπαραγμό τραγούδι
και το θρήνο μουσική.
Τότε μονάχα
θα χαϊδέψεις τα στυγνά στήθη
της Μοίρας–Περσεφόνης.

Μες στο θολό σου όνειρο
και τη σκιά του στοχασμού σου
-αν η αγάπη σου είναι βαθιά και άδολη-
μαγνήτης θ’ ανασύρει
στο φως της μέρας την ευτυχία.

Η όμορφη Ευρυδίκη θα σ’ ακολουθεί
δίχως ν’ ακούγεται το βάδισμά της.

Μάθε να την αισθάνεσαι
με της καρδιάς τους χτύπους
και περισσότερα να μη ζητήσεις.

Να μη τολμήσεις να την αγκαλιάσεις,
ούτε κατάματα να την κοιτάξεις…
αν την κοιτάξεις,
τότε θα δεις την Ευρυδίκη σου να χάνεται
σαν αστραπή και σαν αχνός
από την αγκαλιά σου.

Και τότε μόνος θα γυρίζεις
με τον αγιάτρευτό σου πόθο,
συντροφιά με το φάντασμα
της χαμένης ευτυχίας σου.

Κι αληθινή πατρίδα σου το θάνατο
θ’ αναγνωρίζεις,
τον κόσμο των σκιών που ζει εκείνη
κι όλης της γης τα μέρη
θα ’ναι για σένα μαρτύριο και ξενιτιά.

Το θάνατο θα νοσταλγείς,
μ’ εκείνον θα γεμίζεις,
μ’ εκείνον θα πλουτίζεις την ψυχή σου

και θα ’ναι πλέον η ζωή σου
-όπως το είπε κι ο φιλόσοφος-
…μελέτη του θανάτου.