Σ’ εκείνο το πλατάνι,
σ’ εκείνο το κατάρτι μας,
τα όνειρά μας σεργιανούσαμε
να κυματίζουνε, περήφανες σημαίες.
Λαμπύριζε ο ήλιος στα μαλλιά μας,
κρυφοκοιτούσε από τις φυλλωσιές,
τα χρόνια μας αλάνθαστα μετρούσε,
επτά, οκτώ, εννέα, δέκα…

Ψηλά σ’ εκείνο το πλατάνι,
ξεφτίσανε τα λάβαρα.
Άλλες ελπίδες, άλλα μάτια
ατενίζουν στο κατάρτι μας.
Μονάχο λησμονήσαμε
τον ήλιο να μετράει…
τριάντα ένα, τριάντα δυο, τριάντα τρία!

Ποιος θα μας πάρει από το χέρι,
να σκαρφαλώσουμε ψηλά,
να ονειρευτούμε;