Τις φωνές και τα λόγια να τ’ αφήσεις έξω,
στη μέρα, για να μετρήσεις ήσυχα
πάνω στον τοίχο τα γερασμένα ίχνη
από τις παλάμες των ελεύθερων εγκλωβισμένων.
Θέλει να έχει σκοτάδι για να διαβάσεις
την καρδιά τους πώς χτυπούσε,
για να μάθεις ιστορία,
ιστορία κολλημένη στον τοίχο με τη σιωπή.
Προπαντός όχι αυταπάτες, δεν αρκούν
για να κοιταχτούμε,
για ν’ ακουμπήσω τα χέρια στους ώμους σου
και πλάι σ’ αυτόν τον τοίχο
ν’ ανάψει ὁ έρωτας κι ύστερα ο πόλεμος.
Σπάσε τον καθρέφτη και θα δεις
τα μάτια που φοβούνται τις σκιές,
τις νεκρές συνειδήσεις που τρέμουν την σιωπή,
τις ψυχές που μίσησαν την φτώχεια τους
πιο πολύ κι απ’ την ατίμωση.
Θα δεις τα χέρια που δεν αφήνουν ίχνη
κι έχουν χτιστεί στον τοίχο
– οι υπεύθυνοι τον έβαψαν με χρώματα ευχάριστα
για να μη βρεθεί κανείς να λυπηθεί
τόσους εγκλωβισμένους.

Όλοι ίσοι, όλοι Τίποτα!