Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
πως οι μοναχικοί νιώθουν γυμνοί
κόντρα στον βοριά.

Εδώ μέσα φυσάει μόνιμα βαρδάρης.
Τα χέρια μου ξέμαθαν τις χειραψίες,
έσβησαν από το πρόσωπό μου οι προσποιήσεις
– αν θέλεις άφησε την καθημερινή σου προσωπίδα
εκεί πάνω στο τραπέζι.
Συνήθισα το σπασμένο τζάμι,
την ανοιγμένη ρυτίδα στο μέτωπο
που χωράει ακόμα μισό αιώνα κατεδαφίσεων
και τόση εσωστρέφεια μέσα στους στίχους,
στις στάχτες των άτυχων στιγμών μου.

Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
για ποιήματα και για δάκρυα.
Τότε θα μου τις φέρεις
να τις απλώσω και να καλύψω τον τοίχο.
Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
πως οι στίχοι και τα δάκρυα μυρίζουνε σκοτάδι.
Οι ειδικοί θα μετράνε πόση φωτιά
σπαταλιέται απ’ την καρδιά
τη στιγμή που τη διαπερνάει μια λέξη
ή όταν ένα δάκρυ χαράζει το μάγουλο.
Οι εφημερίδες κάποτε ίσως γράψουν για τον άνεμο
που αρπάζει τα χαρτιά με τα ποιήματά μας
– αν κρυώνεις φόρεσε την προσωπίδα σου.