Ξεφλουδίζει ο τοίχος που χωρίζει στα δυο τη ζωή μου.
Η μισή αλητεύει, κατεβαίνει από τα βουνά
με άγανα κολλημένα στις κάλτσες.
Τρέχει, ατίθαση, σε πάρκα και πλατείες,
αγκαλιάζεται στο μουσείο
με το άγαλμα της Αφροδίτης.
Αρπάζει τα όπλα απ’ το άγαλμα του Άρη,
κοιτάζει αγριεμένη στα μάτια τον καθρέφτη,
ξεθηλυκώνει τη φαρέτρα απ’ τους ώμους του θεού,
γίνεται επικίνδυνη, χαλάει την τάξη.
Την κοιτάζουν κρυφά οι φοβισμένοι,
την παρακολουθούν από τον δορυφόρο
τεχνοκράτες που κρατούν σημειώσεις
και ζητούν να τη θέσουν σε δική τους τροχιά.

Ξεφλουδίζει ο τοίχος.
Η άλλη μισή ζωή ασπρίζει
από τη σκόνη του ἀσβέστη
– λερώνω τις λεπτομέρειές της,
λερώνω τα σκούρα κουστούμια,
χαλάω τη μόδα, χαλάω την τυποποίηση.
Δε σηκώνω τα χέρια ψηλά, δε σκύβω το κεφάλι,
στα βιβλία που τυπώνω
θα βάλω για σελιδοδείκτη τη φωνή μου,
κομμένη σε πέντε γράμματα: ΦΩΤΙΑ.

Ο τοίχος τους δεν θ’ αντέξει,
χρόνια τρίβω πάνω του τα χέρια μου
– έτσι μ’ έμαθαν ν’ ακονίζω το μαχαίρι.