Στέναζες κι αναστέναζες και ρώταγες τ’ αγέρι
πότε θα έρθει απ’ τον Βορρά, πότε θα σου τον φέρει;
Τον γιο σου, τον λεβέντη σου να τον γλυκοφιλήσεις
κι από τα χρόνια σου ζωή να κόψεις να τον ντύσεις.

Δάκρυ ποτάμι κύλισε, μα ο άνεμος δεν μίλησε

Τις μέρες ήσουν ξάγρυπνη, τις νύχτες δεν κοιμόσουν
καθόσουν στο πλατύσκαλο και κοίταζες τον γιο σου
να έρχεται με τη στολή, τον πράσινο μπερέ του.
Τα μάτια σου τον έβλεπαν κι ας μην ήρθε ποτέ του.

Δάκρυζες και σκεφτόμουνα, σπαθί είναι ή μαχαίρι
ή μήπως πόνος άπονος που ανθρώπου νους δεν ξέρει.
Δάκρυζες κι εγώ μέτραγα βαθιά σου τα καρφιά σου
κι έσκυβα και προσκύναγα, μάνα, τα δάκρυά σου

Δάκρυ ποτάμι κύλησε και η καρδιά σου λύγισε
Δάκρυ ποτάμι κύλησε, μα ο γιόκας σου δεν γύρισε