Σε περίμενα
Σε περίμενα κι εγώ
Πενταδάκτυλέ μου
μια μέρα ν’ ανασηκώσεις τη ράχη σου
και να τους απωσείσεις.
Αντ’ αυτού, εσύ, καμιά κίνηση.
Ομολογώ
πώς ανεπιφύλαχτα σε κατανοώ πλήρως.
Γιατί να το κάνεις εσύ,
μια που εμείς
καταντήσαμε κάτι χειρότερο και από Συβαρίτες…
Είδος δηλαδή προς ονειδισμό
Έλληνες δηλαδή προς εξαφάνιση.
Και μαραζώνω,
και θλίβομαι
και βλέπω έναν Παντελή Μηχανικό και ένα Ονήσιλο
– Πατριώτη με πι Κεφαλαίο –
για την αφύπνισή μας
και για να βρούμε, επιτέλους, το δρόμο μας
την ύστατη ώρα
από το κρανίο – μελίσσι του
να μας εξαποστέλλει
όλες, μα όλες τις άγριες μέλισσές του.