Ελάχιστοι, το πρόσεξαν το θέαμα
που λίαν πρωί παρατηρούσα
στο στηθαίο ψηλά
του απέναντι τετραώροφου κτιρίου
[εκείνου με τα πολλά γραφεία].
Αλαφιασμένοι πετούσαν
κι ακροβολίστηκαν
ο ένας κοντά στον άλλο,
όπως οι στρατιώτες σε κορυφογραμμή βουνού
σμήνος, οι γλάροι.

Μέρες χειμώνα
κι αγριεμένο το υγρό στοιχείο,
ακούσια τους απόδιωξε.
Κι’ όσο βυσσομανά η τρικυμία στο πέλαγος
προς το μέρος της στεριάς, η τροφός θάλασσα,
αποξενωμένους θα τους έχει.

Κι’ εγώ που τους κοιτάζω!
Τα τρομαγμένα θαλασσοπούλια αποδιωγμένα
μου θύμισαν, έτσι όπως τα έβλεπα,
στη σειρά,
κατάλευκα αντίσκηνα προσφύγων.