Στη ζωή μου,
περπάτησα ανάμεσα σέ σώματα νεκρά.
Οσφράνθηκα την οσμή των πτωμάτων.
Από κοντά είδα
στην απλανή ματιά τους,
αποτυπωμένο το χαμένο όνειρο.

Πάντα σ’ το έλεγα.
Οδύνη ο πόλεμος.
Λαχταρούμε όλοι την Ειρήνη.
Ωστόσο, από τότες, οι πληγές
στρογγυλά πηγάδια τού Άδη.
Χάσκουν στα μέτωπα
στα περήφανα στέρνα.
Κατολισθαίνουμε.
Ουρλιάγματα λύκων μάς κυκλώνουν.

Γεφύρι της Άρτας η λευτεριά
αιώνες μάς αποξεχνάει.

Η πληγή μεγενθύνεται.
Πώς τώρα την Πατρίδα «ούκ ελάττω
παραδώσω»;

Στο νησί μου Αυγουστιάτικα
ένας λεβέντης, γοργοκίνητος,
αψηφά το μπλεχτό συρματόπλεγμα.
Στον ιστό της παντιέρας κατακτητή αίμοβόρου
ανοίγει, πεθαίνοντας «έν πλήρει επιγνώσει»,
δρόμο για τη λευτεριά.

Από το μακάριο μακρύ τους ύπνο
ξυπνώντας τούς Έλληνες.