Κάθε Ιούλιο και κάθε Αύγουστο
ξανάρχονται, τακτικοί επισκέπτες
οι ματωμένες μνήμες.

Έρχεται το μαύρο λεφούσι
των γεγονότων – εφιάλτης σκληρός –
να πενθοφορεί την ψυχή μου.

Μπρος μου όλες εκείνες οι μαυροφορεμένες.
Στο χέρι
μια πικρή φωτογραφία αγαπημένου.

Κι’ έσύ, μάνα δική μου, ν’ ανάβεις
τό σούρουπο ένα καντήλι στον τάφο
ενός νεκρού πολυαγαπημένου.

Αλήθεια, έλα πες μου, ογδοντάχρονη
τώρα μάνα, για όσους μάς πλήγωσαν
πόσ’ αποθέματα αγάπης πρέπει να διαθέτουμε.

Μού λες πως πρέπει
να πηδήξουμε με τόλμη και τον υψηλότερο
πήχη.

Να εξαλείψουμε από μέσα μας,
– χριστιανοί όντες –
και το έσχατον ίχνος μίσους…

Δεν το βλέπεις;
Χρόνια μια σημαία ελληνική, με το Σταυρό
του Κυρίου θλιμμένη, κυματίζει στα κοιμητήρια
τής πικραμένης πατρίδας.
Μια μαχαιριά πόνου εισχωρεί
απ’ την αριστερή ωμοπλάτη ως το καταπληγωμένο μου
μυοκάρδιο.
Θυμίζει στο εικόνισμα τού Μαχαιρά
το βουβό πόνο τής Παρθένου

Έως πότε, έως πότε και γιατί τόσο αργεί
Θεέ μου, η λύτρωση;