Η χαρουπιά μ’ έθρεψε.
Το θρούμπι ανθισμένο
με μύρισε.
Η μέλισσα η τρυγήτρα
γλύκανε το στόμα μου μέλι.

Η ελιά ριζωμένη στον ακρόκρεμνο
λάδωσε στο τραπέζι μου φαΐ
απ’ τα βάθη των χρόνων.
«Εις το όνομα του Πατρός…»
βάφτισε, κήδεψε
χριστιανά τα παιδιά μου.

Ζευγολάτες με βουκέντρες
Κι’ άροτρα
αυλάκωσαν για το σπυρί το στάρι
τον πλατύ μου κάμπο
μη μείνουν χωρίς ψωμί
χιλιάδες στόματα.

Στις πλαγιές μου, νότια
ριζωμένο τ’ αμπέλι.
Πιθάρια το φημισμένο κρασί
σε φλασκιά
το ζητούσαν ρηγάδες.
Κι’ η καρδιά μου, όλο μέταλλο.
Ασπίδες και δόρυ.
Αρχαία χαλάσματα.

Σαλαμίνα
Ιδάλιο, Σόλοι…
Δέκα τόσα Βασίλεια.

Κι’ ήταν τυφώνες.
Καταιγίδες και τέρατα.
Λοιμοί, λιμοί και σεισμοί.
Καταποντισμοί κατά τόπους και χρόνους.
Κι’ ήταν πελώρια κύματα.
Επιδρομές αλλοφύλων.
Κι’ ήταν οι νύχτες μακρές.

Το χαμόγελο λίγο.
Δούλευαν ο βούρδουλας, η αγχόνη
Το τσεκούρι κι ο πόνος.
«Ρομφαία οξεία και δίστομος».
Κι’ η ελπίδα κρυφή
— μες στο ερείπιο.
Στις πληγές μου λάδι, επίδεσμος.
Κι’ έζησα — ω θάμα —
Νάμαι!
Με το μισό κορμί πληγιασμένο
να πολεμώ με σπαθί στους αιώνες.