Μου λες να ξεχάσω τα παιδιά στην αγχόνη

να παραμερίσω όλο εκείνο το πολύ μου πάθος

για τη λευτεριά της Πατρίδας.

Να παραδώσω στην πυρά όλα εκείνα

«τα δια χειρός ηρώων» επιθανάτια γράμματα

που τα διαβάζω κάτ’ επανάληψη

και με κρατούν άγρυπνο.

Εγώ σου λέω δεν μπορώ.



Μια ζωή τώρα τις μεταμεσονύχτιες ώρες

με πιάνει ρίγος σαν ακούω τα βήματά τους

να οδεύουν.

Σαν ακούω τα τραγούδια τους να δυναμώνουν.

Σαν τέλος ακούω να πνίγεται μαζί τους

δολοφονημένος

ο Ύμνος της Ελευθερίας

ύστερα ακριβώς απ’ τον ξερό γδούπο

της ανοιγμένης καταπακτής.



Ω! τα κορμιά τους έτσι που αιωρούνται δεκαετίες τώρα

στη δοκό της αγχόνης!

Ω! τ’ άγια κορμιά τους δεκαετίες τώρα

που ‘ναι θαμμένα στα Φυλακισμένα Μνήματα!