Οι σφήκες λαίμαργοι
έτσι που έβλεπαν στην αγορά της πόλης
το ματωμένο κεφάλι σου
μέγα θα έστησαν συμπόσιο.

Στο τέλος
τίποτα δεν απόμεινε
πάρεξ στο ψηλό παλούκι το κρανίο
σ’ ήλιο – βροχή.
Σ’ ήλιο – βροχή
μέχρις που έφτιαξαν εκεί οικισμό – βασίλειο
οι μέλισσες.

Αχ! Πόσο μέλι γλυκό
από λεμονανθούς ή από θυμάρι
(καρπό της Αμαθούσιας γης τριγύρω)
είχανε, καλέ μου, αλλά και κερί
μαζέψει οι τρυγήτρες!

Στο μεταξύ –ευτυχώς–
τις πρόφτασε με το πανί μαντατοφόρος
απ’ το Μαντείο
ο νέος χρησμός:

Από εξαρχής η πόλις έσφαλλε.
Επιτέλους
στην πλατεία της πόλης
φτάνει
του ήρωα ο διασυρμός.
Μονάχα –από του λοιπού–
τιμές, οι οφειλόμενες , του πρέπουν.