Στεκόμουν πίσω απ’ την κουρτίνα
κι έβλεπα
εσύ πηγαινοερχόσουν
φορούσες τα ωραία σου φορέματα
και τα χρυσαφικά σου
αδιάφορη όπως πάντα
περιφρονητική
εγώ
πίσω από την κουρτίνα
έκλαιγα βουβά
χρόνια ολόκληρα έκλαιγα
αλλά εσύ
καθόλου δε νοιαζόσουν
πηγαινοερχόσουν
κρατούσες τη ζωή γερά
την όριζες
με τα βραχιόλια σου να κουδουνίζουν
και τα μετάξια σου να φουρφουρίζουν
κι εγώ πίσω από την κουρτίνα
ασταμάτητα έκλαιγα.

Και τώρα
που όλα γίναν παρελθόν
κι εγώ πηγαινοέρχομαι
ντυμένη στα μετάξια σου
φορώντας τα βραχιόλια σου
κοιτάζω την κουρτίνα

εσύ εκεί τώρα στέκεσαι
σαν αποτύπωμα
στο σχήμα των δακρύων μου.

Όμως
ας ήμουν
πίσω απ’ την κουρτίνα
εγώ
κι εσύ εδώ
να πηγαινοερχόσουν