Το αχ, το βαχ, τ’ αλίμονο
κρυφό σαράκι επίμονο
έτρωγε την καρδιά μου.
Και η ζωή μου ψεύτιζε,
μέρα τη μέρα ξέφτιζε
και έφευγε μακριά μου.

Το αχ, το βαχ, τ’ αλίμονο
εκεί στο μεσοχείμωνο
μου έφυγε απ’ τα στήθια,
γιατί σε ερωτεύτηκα
και στα φιλιά σου γεύτηκα
του κόσμου την αλήθεια.

Το αχ, το βαχ, τ’ αλίμονο
είν’ ένα στραβοτίμονο
και σε γκρεμό γκρεμίζει.
Το `λεγα, το ξανάλεγα,
μα τίποτα δε διάλεγα
γερά να με στηρίζει.

Το αχ, το βαχ, τ’ αλίμονο
εκεί στο μεσοχείμωνο
μου έφυγε απ’ τα στήθια,
γιατί σε ερωτεύτηκα
και στα φιλιά σου γεύτηκα
του κόσμου την αλήθεια.