Οι φίλοι μου συνέχεια με ρωτάνε
αφού όλα στη ζωή καλά μού πάνε
πώς γίνεται ποτέ να μη γελάω·
και τότε εγώ με πίκρα απαντάω:

Πως δίχως τη φωνή σου
και την αγκαλιά σου
η ζωή μου ματαιοπονία.
Μοναξιά κι αντάρα,
μοιάζει με κατάρα
η δική σου η απουσία.

Οι φίλοι μου συνέχεια με ρωτάνε
αφού όλα στη ζωή καλά μού πάνε
πώς γίνεται να είμαι βουρκωμένος·
κι εγώ τους λέω αγανακτισμένος:

Πως δίχως τη φωνή σου
και την αγκαλιά σου
η ζωή μου ματαιοπονία.
Μοναξιά κι αντάρα,
μοιάζει με κατάρα
η δική σου η απουσία.