Να ‘χα ένα φίλο σαν τον εαυτό μου,
να ‘χα ένα φίλο μα που να τον βρω,
ίδιο σαν και μένα, σ΄ όλα να μου μοιάζει
και να ‘ταν η σκιά μου εκεί που περπατώ.

Μαζί να γελάμε, μαζί να πονάμε
στους δυό να ‘ταν ένα το μυστικό,
να ‘μαστε ίδιοι στον χαρακτήρα,
να ’χαμε ένα ριζικό.

Να ‘χα ένα φίλο σαν τον εαυτό μου
και τα ίδια λάθη να κάναμε κι οι δυό,
τρέλες και ξενύχτια, αγάπες, καρδιοχτύπια
και μαζί να κλαίγαμε κάποιο χωρισμό.

Μαζί να γελάμε, μαζί να πονάμε
στους δυό να ‘ταν ένα το μυστικό,
να ‘μαστε ίδιοι στον χαρακτήρα,
να ’χαμε ένα ριζικό.

Να ‘χα ένα φίλο σαν τον εαυτό μου
κι αυτά πού έχω τραβήξει να τράβαγε κι αυτός,
μες στις αδικίες, στο ψέμα, στις μαφίες
να ‘τανε παλληκάρι, να ’τανε δυνατός.

Μαζί να γελάμε, μαζί να πονάμε
στους δυό να ‘ταν ένα το μυστικό,
να ‘μαστε ίδιοι στον χαρακτήρα,
να ’χαμε ένα ριζικό.