Μ’ αρέσει να με κυνηγούν,
μ’ αρέσει να μ’ αρπάζουν.
Μ’ αρέσει να με τυραννούν,
όχι και να με σφάζουν.

Δεν ξέρω πού γεννήθηκα
ούτε πού θα πεθάνω,
κάθε εβδομάδα ξαναζώ
τα λάθη μου και χάνω.

Μιλώ την καθαρεύουσα
που φανερώνει ήθος,
φοβάμαι την πρωτεύουσα
και το αγριεμένο πλήθος.

Είμαι ένα σκίτσο ολόγυμνο
προκλητικό κι αθώο,
χωρίς να θέλω γίνομαι
σαν ξαναμμένο ζωο.

Κι είναι ο κακός που γίνεται
αφέντης και καλός μου
και ο προστάτης γίνεται
σκληρός και δάσκαλός μου.

Μ’ αρπάζουν, με σκίζουν,
στη λάσπη με πετάνε,
ώσπου την ύστατη στιγμή
με σώζουν με φιλάνε.

Δεν ξέρω πώς γεννήθηκα
ούτε πώς θα πεθάνω,
ξέρω μονάχα πως παντού
και πάντα θα το κάνω.