Κάθε χρόνο καβάλα στην ίδια σκιά
όλοι γύρω ζητούν τη χαρά
ποια χαρά; – στον καθρέφτη που φέρνω

Κάθε χρόνο φορώντας τ’ αγκάθια στεφάνι
όλοι οι άλλοι κρυμμένοι εκτός Ιστορίας
και το αίμα ν’ αφήνουν στα χέρια μου

Κάθε χρόνο τα ίδια καρφιά σκουριασμένα
που σταυρώσανε τόσους προφήτες τρελούς
θα κρεμούν στην οθόνη κι εμένα

Κάθε χρόνο κανείς δε φοβάται κανέναν
ώρα δώδεκα πάντοτε οι τάφοι ανοίγουν
και χτυπούν οι καμπάνες Ανάσταση.

(Πήγε δώδεκα και, γιατί άργησε φέτος;)

η εποχή της οργής

Κι αν έχουν σβήσει τα μικρόφωνα
κι έληξε πρόωρα η ποίηση
δεν τη γλιτώνετε, ξέρω τα ονόματα σας
(μα στο δικό μου πάντα δυσκολεύομαι).