Μια ζωή επιβάτες ταξιδεύουμε άγνωστοι
ακουμπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου
και οι ώρες σταγόνες στο τζάμι
προς τον δρόμο κοιτάζουν που φεύγει

Μια ζωή εραστές δε γνωρίζουμε πρόσωπα
(στον καφέ πόση ζάχαρη θέλεις)
όταν σμίγουν τα ξένα κορμιά μας
δυο κομμάτια κρατάμε σφιχτά
δίπλα-δίπλα δυο γυάλινα σύμβολα
κι όπως βρίσκουν το ταίρι τους, έσσονται ένα

Μια ζωή φυλακή με στοιχειώνουν ρωγμές
πως χωρίς το γυαλί θα χαθούμε
και σ’ ακούω στον ύπνο σαν ψέμα
μακριά, μακριά μου να σπας.

η εποχή του μηδενός

Τώρα; πρέπει να γυμνάσω της ζωής μου τα μηδέν.