Ίδια ώρα κάθε βράδυ ανατέλλεις
μια ταμπέλα μόνη με τους προβολείς
τ’ όνομά σου όλο κεφαλαία γράμματα
φωτεινή επιγραφή της χαμένης νιότης

σκουριασμένη όμως πίσω από το γέλιο
σαν καρφί σε τοίχο με γυμνές παλάμες
ζητιανεύεις κάτω τις φωνές του δρόμου
λίγα ψίχουλα απ’ τα μάτια των περαστικών

(στα ψηλά μπαλκόνια κρεμασμένη χρόνια
μάλλον πείνασες).