Απ’ τη θάλασσα βγήκατε βρέφη
και τα λέπια σας τρίβοντας έπεσαν
σταγόνα δεν έμεινε κύμα
τώρα χρόνια την άμμο σωριάζετε
ως κλεψύδρα σέ άνεργα κάστρα

μα ο πόθος κοιμάται υγρός
υποβρύχιο η μνήμη γλιστράει
την παλίρροια μήτρα γυρεύοντας
μιας γυναίκας πού στέκεται άγαλμα
στα βάθη τού κόλπου θαμμένη

κολυμπάτε, γιατί ξεραινόμαστε
φρέσκα ψάρια με στόμα ραμμένο
και φιλάτε με λαίμαργα χείλη
την αρμύρα στα πέτρινα στήθη της

μήπως πάρει ανάσα η σκέψη
τη στιγμή που πνιγόμαστε μόνοι
κι αναβλύσει κρυφό σιντριβάνι
απ’ τα σπλάχνα μας σπέρμα το φως.