Είναι στιγμές που δεν μπορώ
να σε βρω να σου πω
πόσο σ’ αγαπώ
κι έτσι μόνος μου μιλάω
Είναι νύχτες που γυρνώ
στον χαμό να σε βρω
να σε πάρω από δω
πάλι μόνος μου μιλάω

Παράμ παράμ παράμ
παραμιλάω πάλι
στης αγάπης μου την ζάλη
Παρά, παράμ, παράμ
παραμιλάω μόνος
και μακραίνει κι άλλο ο δρόμος

Είναι στιγμές που το μυαλό
το θολό σαν τρελό
φτερουγίζει από δω
κι έτσι μόνος μου γυρνάω
Είναι νύχτες που γυρνώ
στον χαμό και ρωτώ
το φεγγάρι το χλωμό
πάλι μόνος μου κοιτάω