Ο τόπος μου μια πόλη στον κάμπο,
γεμάτη χρώματα, φώτα, ζωντάνια,
στέκει χαμένος.

Σπίτια που πέφτουν, στέγες και τοίχοι.
Παντού υγρασία, χρόνοι και μούχλα
να τα ρημάζουν.

Τα ερείπια τότε μαζεύουμε όλοι
μέσα σε κάδους, σε σκουπιδιάρικα
να πεταχτούν.

Δίχως περίσκεψη και δίχως τύψεις,
ξεθεμελιώνοντας κάθε παλιό,
χτίζουμε άλλα.

Ο τόπος μου μια πόλη στον κάμπο,
λαμπρή, καινούρια, όπως ανδρείκελο
σε μια βιτρίνα.

Όλα φτιαγμένα απ’ την αρχή,
χωρίς μια πέτρα από το χρόνο
πελεκημένη.

Ο τόπος μου! Το πιο παλιό
σπίτι στην πόλη χτίστηκε χθες
κι αύριο πέφτει.

Μνήμη! Πού να βρεις στήριγμα
να περπατήσεις το πρώτο βήμα
της Ιστορίας;

Πόλη! Πού να βρεις βράχο
να θεμελιώσεις τον εαυτό σου;
Στέκεις χαμένη.