Να κυνηγάς τον Παρακείμενο τι κόπος μάταιος!
Τι θλίψη! Όταν αγκομαχώντας πλάι σου ανηφορίζει
τα σκαλιά του χρόνου ο Ενεστώτας και κάθε ώρα
το λαχάνιασμά του σου θυμίζει το συχνό του πέρασμα.

Εύχεσαι να ‘χαν γίνει όλα ένας Υπερσυντέλικος.
Τι βολικό! Και στον Αόριστο τα φύλλα ενός
παλιού βιβλίου να ιστορούσαν τα μελλούμενα.
Τι ωραίο και να κυνηγάς τα μη μελλούμενα,
κάποια απίθανη υπόθεση με την τυφλή σου πίστη,
βέβαιος πια για την οριστική του πράγματος.

Όλα πλάνες, καθώς το λίγο αεράκι απλώς
θα τα χαϊδέψει, για να σκοτεινιάσουν γύρωθέ μας
όλα σαν τη φλόγα του κεριού που σώθηκε.
Τι ντροπή! Τι κόπος μάταιος! Τι θλίψη!
Όταν αυθαίρετα τον Παρακείμενο θελήσεις
να τον κάνεις Ενεστώτα και να πεις πως είναι
το παρόν και το μέλλον. Τότε εικόνες πέφτουν
τα σκαλιά του χρόνου, χωρίς το αγκομαχητό
και το λαχάνιασμα να ξανανέβουν.

Αυτές έχουν συντελεστεί υπέρ το δέον
κι από καιρό σβήσαν στον άξονα του χρόνου,
που περπατήσαμε οι δυο μας αγκαλιά.