Τέτοια πράσινη μέρα Θε μου,
που μυριανθίζουν οι ψυχές
κι ο νους ευωδιάζοντας ξεχνιέται,
δεν έχω όρεξη για τίποτε.
Ούτε να πολεμήσω, ούτε να εργαστώ,
ούτε να γράψω, ούτε να σκεφτώ.
Μονάχα να κοιτώ απ’ το παράθυρο
τον ολογάλαζο ουρανό, τα σύννεφα,
το γελαστό τον ήλιο, τα πουλιά,
τα ψάρια στων αφρών τα σάλτα
και το παιδί, όπως υψώνει κάστρα
στην άμμο με τα δυο γυμνά του χέρια.
Μονάχα να κοιτώ απ’ το παράθυρο,
το σπουδαγμένο από σε στον γκρίζο τοίχο
του μοναχού κι υγρού μου δωματίου,
καθώς γεμίζει απ’ τα λερά νερά
που φέρνουν οι κρυφοί κρουνοί του κόσμου.
Μονάχα να κοιτώ απ’ το παράθυρο,
να φεύγω και δυστυχώς να ξανάρχομαι
σαν το σκιαγμένο ψάρι που έφυγε,
πέταξε λίγη ώρα κι έντρομο
γύρισε πίσω στην κλειστή του στέρνα.