Ανοίγεις πάλι τις κρυφές, τις φανερές σελίδες.
Αυτές που έγραψες, κι εκείνες που είδες.
‘’Τα περασμένα, δεν περνούν ποτέ’’

Τα έγκατα της γης- ίδια με τα δικά μας!
Άβυσσος , φως, λυγμός – χάνονται τα χωριά μας.
Αύριο λέει θα γίνουμε ορυχεία!
Κάποτε ήταν όνειρα και τώρα;
Αυταπάτες.
Και καταλήγει στη γνωστή ρήση του Πρωταγόρα:
‘’Πάντων χρημάτων μέτρον εστί άνθρωπος…’’