Κάθε φορά που πετάνε οι στέγες
και πόρτες δεν υπάρχουν,
σε υπόγειες σήραγγες των σιδηροδρόμων
με οδηγούν τα βήματά μου.
Κάθομαι κατάχαμα
στις πιο σκοτεινές ράγες
παρακολουθώντας το συρμό
και το απρόσιτο,
καθώς σπινθηρίζουν στο σκοτάδι.
Καμιά εξαπάτηση
παραδέχεσαι και προσπερνάς.
Τώρα θαρρώ ευκολότερα
είναι τα θραύσματα
της άλλης μέρας.