Κλείνεις την πόρτα και φιλοξενείς τη νύχτα
Μια σχισμή αν βρει το φως τεντώνεται
και την διαπερνά.
Συνωμοτικά σε παρακολουθεί
σκιαγραφεί το περίγραμμα σου,
όμως κι εσύ ελέγχεις την κάθε του κίνηση.
Πέφτει πάνω στο τραπέζι
λαίμαργα πίνει το γάλα σου,
σέρνεται στα χειρόγραφα, τα σκορπίζει,
μετά με την δική σου συγκατάθεση
βάζει φωτιά και τα καίει.
Οι λέξεις σφαδάζουν στο πάτωμα.

Η σιωπή γεννάει τη σκέψη
κι η σκέψη τη σιωπή,
έτσι όπως ρίχνεσαι
στο πιο ακατοίκητο κενό της εξαΰλωσης.

Όχι τίποτα δεν χάθηκε.
Με τον τρόπο σου αγγίζεις τα πράγματα.
Λίγο πιο κοντά στην αλήθεια τους
αισθάνεσαι το πρωί
και τυχερός που υπάρχεις.