Πέτρινη πόλη, δύσκολη,
σε είπαν Αρχαία Μοναξιά
πελώρια ιστορική εκκρεμότητα.

Με ευσπλαχνικά χέρια
ψηλαφώ την αισθηματική ηλικία σου,
ράβω με κόκκινη κλωστή ξηλωμένα παράθυρα
από σπίτια άδεια και κλειστά
απόλυτη κυρίαρχος της ακινησίας και της σιωπής.

Σε συμπόνεσα, πόλη
επειδή ήσουν ένα γκρεμισμένο τοπίο
παράταιρα κρυμμένο μέσα στην ακτινοβολία
του μεσημεριάτικου ήλιου
επειδή τα θεμέλιά σου ήταν μια θλίψη
στην εγκαρτέρηση ενός ιδεατού κόσμου,
επειδή από τότε που σε συνάντησα,
έμαθα γιατί τόσα παιδιά
κοιμήθηκαν μ’ ένα σύννεφο στο μαξιλάρι τους μια νύχτα
φεύγοντας γι’ άλλους ουρανούς.
Και ίσως περισσότερο σ’ αγάπησα
γιατί σου μοιάζω, πόλη.
Ψήλωσα και χαμήλωσα
κι έχασα και πήρα
και μίλησα ώρες ατέλειωτες με μυθικά πουλιά
σκοτώνοντας το ερειπωμένο νόημα
που τη ζωή υποσκάπτει.
Τώρα που η σκέψη μου καθαρίζει απ’ τη σκουριά της
κι ο χρόνος ξεχερσώνει αργά το χωράφι μου,
σε βλέπω πάλι να αναγεννιέσαι κάτω απ’ το πολύ φως
όπως φωτίζονται τ’ ανθρώπου οι πιο βαθιές νύχτες
εκείνων που απ’ το ρήγμα του καιρού ανέλκυσαν το φεγγάρι τους.

Ξεφορτώνουμε αιώνες λησμονιάς
το πνεύμα μας καλπάζει στις πλάτες του ορατού-απέραντου
κι είναι γι’ αυτό που λευκή σημαία ανεμίζω στα τείχη σου
κρατώντας έναν μικρό σταυρό για φυλακτό στη παλάμη μου
ενθύμιο απ’ τη γενοκτονία των άστρων.

Πόλη δύσκολη, πέτρινη και παράξενη.
Αρχαία, σε είπαν, Μοναξιά
Εγώ, σε φωνάζω Μοίρα.