θα ξημερώσουν κι άλλες νύχτες

νύχτες γεωλογικές

όχι από σιωπή ή ανάγκη

αλλά τρόμο αδιαίρετο.


Φοβάμαι το δίκιο του ισχυρού

όσο το μένος του αδυνάμου

τον ένοχο με τα σκηνοθετημένα

τεκμήρια αθωότητας

τη ρητορική των φαύλων, φοβάμαι.



Τον εφησυχασμένο εκπαιδευτικό

υπάλληλο, έμπορο, εργάτη

τους σύγχρονους Δούρειους Ίππους

το δεξί χέρι των αγνών προθέσεων

όταν το αριστερό σε μαχαιρώνει πισώπλατα.



Τον γνόφο των ιερών και των οσίων, φοβάμαι

τον πνευματικό σκοταδισμό

που επαίρεται για την πρωτοκαθεδρία του

όπως κι εκείνον που με ύφος χιλίων καρδιναλίων

βηματίζει στο κόκκινο χαλί της ματαιοδοξίας

μέσα στην κοσμοσυρροή

τα φρενιασμένα χειροκροτήματα

σε αίθουσες όπου θρονιάζονται θυμόσοφοι μνηστήρες

κι αυτο-ερωτύλοι ποιητές.



Τις φωνές τρέμω απ’ τις σειρήνες των αιώνων

τους θεριστές του ήλιου με την ατσάλινη σκιά

που πάγωσε την κραυγή του Μουνκ

κι αυτό το παλιό γενεαλογικό τραύμα.



Ιδίως, τα μάτια, τα μάτια τρέμω

που σαν δρεπάνια εξέχουν οι κόγχες τους

θυμίζοντας κάτι από βλέμμα ζώου αιμοβόρου

και τον τόσο κουρνιαχτό που σηκώνει η απελπισία μας

κι αυτήν εδώ ακόμη τρέμω τη σφαίρα

που πέτυχε το γείτονά μου

μαύρο, λευκό, κίτρινο

γλιτώνοντας εγώ

για το έλεος της ιστορίας.



Ναι, τον άνθρωπο – Λεβιάθαν φοβάμαι όπως πολλαπλασιάζεται

και δηλητήριο χύνει στο χρόνο, τη μνήμη και το αίμα μας.



Θα ξημερώσουν κι άλλες νύχτες

φρίκες και θάνατοι.