Ο ποιητής της δυτικής συνοικίας
ανέβηκε στον τελευταίο όροφο
και άναψε το τελευταίο τσιγάρο της μέρας.
Ο χρόνος εξαργύρωνε το σκοτάδι του.

Πάντα το ίδιο άκαμπτο πρόσωπο
τα παρένθετα χέρια
και η μηχανική καρδιά της πόλης.

Τίποτε δεν αποψίλωσα
απ’ τα έκπληκτα μάτια μου
-κάγχασε-
και αποσύρθηκε πάλι
στα παρασκήνια τ’ ουρανού.