Ένα σύννεφο κρεμιέται στα κλαδιά του δέντρου
γλιστράει πάνω στο γυμνό σώμα των φύλλων.
Νωχελικά παίζει με τους ιριδισμούς της βροχής
σαν αχνό αποτύπωμα ζωής και απουσίας
στην καμπυλότητα των ωρών.

Όταν ψηλώνουν τα κλαδιά, το σύννεφο χάνεται.
Ένας ήλιος αμνηστεύει
της φύσης την αρχέγονη αποσύνθεση
μας απαλλάσσει έστω και πρόσκαιρα
από το τετελεσμένο της πτώσης
γεννώντας παράλληλα τη γόνιμη υποψία
πως μια μικρή απόσταση υπάρχει
ανάμεσα σε εμάς
και τη χλόη των αστεριών.