|
Στίχοι: Ελένη Βαρθάλη
Μουσική: Αμελοποίητα
Με κυνηγά η ουρά των λέξεων.
Άγρια μεσάνυχτα με τραβάει και με τεντώνει
τόσο όσο να εισχωρώ
σε ερωτηματικές κρυψώνες.
Αθόρυβα έρπω στις αινιγματικές κτητικές
βλέπω πώς δένει η κεφαλαία θλίψη
με την τελεία του θανάτου.
Οι προσδοκίες χάσκουν στη γωνία, αμίλητες αρχικά
έπειτα θυμώδεις για την αυτοπάθειά τους.
Οι χρόνοι-φωτοσκιάσεις, διατρέχουν το ποίημα.
Με έλκει η σήψη των αορίστων
των παρατάσεων ο ενεστώτας, προπάντων
αυτουργός της αποστασίας των οριστικών.
Λέω να μεγαλώσω
να γίνω έμβρυο στην κοιλιά του ανέγγιχτου.
Σημαίνον-σημαινόμενο, σημείο.
Να ξεχωρίσω το έχειν απ’ το είναι.
Εδώ θάλασσα, εκεί έρημος
πριν πουλί, μετά δέντρο.
Ψηλώνω το θαυμαστικό
και πηδάω το φράκτη των συντελεσμένων.
Δίπλα μου, η νύχτα κουλουριάζεται.
Δαγκώνω το νόημα.
Αλλάζω δέρμα.
Ξημέρωσε.
Το ποίημα, φίδι στον κόρφο μου.
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 11 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|