Τα δέντρα μεγαλώνουν μες στα σπίτια μας,
γεμίζουν ξύλο τις ρωγμές
στους ταλαιπωρημένους τοίχους.
Τα εμπορικά, απέναντι, άνεργα μας κοιτούν
πουλώντας αφειδώλευτα
την πτώχευση στον χρόνο.
Οι λέξεις καρφιτσώνονται στο πέτο μας·
έτσι νεκρές, πόσο πιο ζωντανές φαντάζουν
σε ερμηνείες ευεπίφορες.

Μα εσύ πάντοτε μέσα μου.
Στη χιλιοπλόκαμη απουσία
φως και μ’ εξακτινώνεις.