ους τοίχους ψηλαφώ. Βλέπω

βραχογραφίες, σπειροειδείς γραφές,

σφηνοειδή σχήματα. Αποκρυπτογραφώ

τις αναμνήσεις, τόσο πρωταρχικές.

Αμέτοχη. Αθώα.



Αυτό είναι ένα σηκωμένο χέρι, ένας μώλωπας

το βλέμμα που ζυγίζει από την άλλη μεριά,

εκεί όπου δεν υπάρχω. Ετούτο εδώ είναι μια απειλή.

Ερημιά, ερημιά. Σε κάθε πρόταση παρηχεί ο φόβος.

Ο κύρης μου ο φόβος.



Το ξέρω αυτό το σπίτι. Αλλάζει συνεχώς διαρρύθμιση:

άλλο σουλούπι, μπόι, βλέμμα. Μα τα θεμέλια είναι ίδια.

Κάθε φορά ακουμπώ να ξαποστάσω, κάθε φορά.

Ξένη. Τα λόγια, οι σκέψεις αναβλύζουν από την ίδια πηγή.

Περαστική. Τρόφιμος που δεν βρίσκει γιατρειά.



H μνήμη μου είναι ένα φράκταλ,

επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Θέλω να σπάσω

τη σύνθεση, την άγρια ομορφιά της επανάληψης.

Να μην θυμάμαι. Ν’ ανοίξω μια πόρτα και

με τα χέρια να ξαναμάθω τον κόσμο.