Μην αντιστέκεστε, του έγραφε. Στην πραγματικότητα δεν αντιστέκεστε, κάνετε ότι αντιστέκεστε, αλλά έχετε ήδη παραδοθεί. Δυστυχώς όχι σε μένα. Έχετε παραδοθεί σε μια ζωή που περιχαρακώσατε με τόσες αλλότριες αφηγήσεις ώστε νομίσατε ότι έγιναν δικές σας. Έχετε παραδοθεί στο ελάχιστο καταφύγιο φοβούμενος τα χάη, στα οποία μπορεί να σας εκτινάξει – διαμελίζοντας όλα τα προσωπεία σας – κάθε υπερβατική πράξη της ανθρώπινης ύπαρξης: η αλήθεια, η συγχώρεση, ο έρωτας. Μα ίσως μόνο έτσι ν’ ανασχηματισθείτε αυθεντικός. Κι όταν κάποτε τολμήσετε να αφεθείτε, μη αντιστεκόμενος, κάνοντας ότι δεν αντιστέκεστε κι όντως δεν θα αντιστέκεστε, τότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε. Όχι με το λίγο, αλλά με μια πλησμονή που θα ’ναι λίγο από σας, λίγο από μένα και πολύ από την ίδια, την παλλόμενη ζωή.