Βάδισα κάμποσα χιλιόμετρα,
τρύπησαν τα παπούτσια μου∙
ήτανε δέρμα ντελικάτο.
Φόρεσα ρόμπολο χιλιόχρονο,
το πήρε το ποτάμι.
Ανέβηκα σε δύο αγκαθωτούς τροχούς
κόκκινο έβαψα το φουστάνι.
Μίλησα με περαστικούς,
ζήτησαν ανθρωπιά
θαύματα της ζωής μικρά.
Με πήρανε για ξωτικιά,
δεν είχαν ξαναδεί
άνθρωπο δίχως αίμα
στη δημοσιά να περπατά.
Πέρασαν ημερόνυχτα επτά,
και έφτασα ξυπόλητη
μέσα στο θάμπος,
–στη γυάλινη κυψέλη
που επιστρέφει το χαμόγελο
μαχαίρι–
να υπάρξω ως τη δωδεκάτη ώρα
ένα ελάχιστο καταφύγιο,
για να ’χεις κάπου ν’ ακουμπήσεις
τη ραγισμένη σου ματιά.