Ήταν ωραία η γιορτή.
Όλοι συγχαίρονταν.
Τα σπασμένα αγγεία
στις κρύπτες τους μουρμούριζαν.
Ο τρελός έκοβε βόλτες
σιωπηλός.
Οι κήνσορες κρατούσαν σημειώσεις
κι απέγραφαν
κάθε κοφτή ανάσα.
Οι ποιητές πουλούσανε τον πόθο:
«Τρία ευρώ η περγαμηνή!»

Το κυρίαρχο πλήθος
ξερίζωνε τα ξερολίθια
κι έφτιαχνε νέες ακροπόλεις.
Γκρίνιαζαν οι ζωγράφοι
ότι χαλνούσε το τοπίο.
Ο τρελός έδενε με σχοινιά
της φλαμουριάς τον λαιμό
και τα μωρά φωνάζαν:
«Γαϊτανάκι!»

Είχαν πλαγιάσει όλοι
ησυχασμένοι
όταν εκείνος ο ενοχλητικός
τρελός
έγινε Κρεμασμένος.

«Αναβολή» ψιθύρισε
η χαρτορίχτρα που
κάποιον ευγενή συμβούλευε.

Τη δέκατη ημέρα
το ξύλευσαν
το δύστηνο το δέντρο.
Βάλαν σε σανιδένια κάσα
τον σοφό.
Κι ήταν η μόνη ελπίδα
το παιδί
που σκύλευσε από τις τσέπες του νεκρού

δάκρυα της συμπόνιας του
στο κεχριμπάρι
του μάταιου τούτου κόσμου.