Μονάχος λογαριάστηκα
και πήρα γομολάστιχα
να σβήσω τα παλιά
της μοίρας ομερτά
και είδα πόσο ψεύτικα
κι ανούσια δεσμεύτηκα
στα πρέπει της ζωής
για να ‘μαι επιεικής.

Μα τώρα παίρνω κάθ’ ευθύνη και ότι γίνει
θέλω η καρδιά να με πηγαίνει
και τον πόνο να γλυκαίνει
στης ζωής τη διαδρομή
θέλω να κρατώ τον εαυτό μου
το κορμί και το μυαλό μου
δίχως φόβο και ορμή
διεκδικώ τη δική μου ψυχή.

Σα μικρό στον αέρα πουλί
η ανάγκη κι όλα γύρω μου
σημάδεψαν τον κλήρο μου
κι ας ήμουνα μικρός
τραβούσα πάντα μπρος
εκείνοι που μ’ ανάθρεψαν
με ξέραν και το μάντεψαν
δεν ήμουν κυνηγός
μα ούτε και λαγός.