Στης ιστορίας τις μάχες τις μεγάλες
ήμουν κι εγώ εκεί και είδα.
Τις νίκες φορτωμένες με μπελάδες
τις ήττες που γυρίσανε σελίδα.

Στου έρωτα τις μαύρες τραγωδίες
ήμουν κι εγώ εκεί κρυμμένος.
Τα λόγια τα μεγάλα παρωδίες
να τά ’χει φυλαχτό ο προδομένος.

Στα όνειρα που ακύρωσαν οι φόβοι
ήμουν κι εγώ εκεί διωγμένος.
Στο λίγο του ανθρώπου όταν ξεκόβει
απ’ το πολύ που είναι χρεωμένος.

Γυρνάω και γερνάω μα δεν βλέπω
το φως που μού ’ταξε η ελπίδα.
Καράβι μεθυσμένο επιβλέπω
με δαίμονες γυμνούς στην καταιγίδα.

Τα μάτια τον ποιητή πως τον παιδεύουν
καθώς μπορούν το χρόνο να διασχίζουν.
τα ανθρώπινα τα πάθη να διαλέγουν
τις ζωές να τραγουδούν όταν ραγίζουν.