Μπορώ να περπατώ κάθε πρωί
πάνω στο νοητό σκοινί
που δένει τείχη με λιμάνι,
μόνο γιατί ονειρεύομαι το σώμα σου
να μεγαλώνει στων λιονταριών το στόμα
και να φορά σαν πανοπλίες τα πουκάμισα.

Μπορώ να περπατώ στο χείλος
της ημέρας τσακίζοντας τη ράχη μου
με τ’ αμαρτήματα που ψάχνουν
συγχώρεση προσωρινή
μόνο γιατί η αγκαλιά μου
καρπώθηκε την αγάπη,
ζεστάθηκε από το ρίγος της ανάσας τους.

Μπορώ να περπατώ στα τείχη που γκρεμίζουν
πλεκτάνες των οπλαρχηγών
και συμφωνίες ξένων ηγεμόνων
μόνο γιατί πάντα θα κατοικώ
γωνία Απολλώνιου και Διονυσιακού
στις λέξεις των παππούδων μου
σε σιντεφένιους ίαμβους
πέτρινους δεκαπεντασύλλαβους.