Φορώ τη σάρκα σου
φανελάκι σφιχτό
που μ’ ανάβει.
Γουλιά-γουλιά πίνω τον καφέ
και σε κάθε εκπνοή
το στόμα μου αποφυλακίζει
στο στήθος σου σμάρι φιλιά
που εξοστρακίζονται και
ξεψυχούν στα μπράτσα.
Χουφτώνω το στιλό και
τα μαλλιά σου υφαίνουν
τις λέξεις στην παλάμη.
Τ’ όνομά σου ψιθυρίζω
κι η γλώσσα λαξεύει τους μηρούς
στιλβώνει τις λεπτές φλέβες σου.
Σταυρώνω τα πόδια
για να μη ρευστοποιηθώ και
στη θάλασσα χυθώ της λεκάνης σου.

Από καιρό
το σώμα και το αίμα σου
συνέχει με.