Ξενυχτώ με το ζωάκι
που ’χει κάνει για φωλιά του
το σιφόνι της κουζίνας.

Κρέμομαι και κάνω κούνια
στον ιστό μιας αράχνης
γλείφοντας αφρό της πάχνης.

Ένα τραγικό πουλί
έξω στο μπαλκόνι
με το ράμφος με τσακώνει.

Φίλοι της αγρύπνιας
ανοιχτόκαρδοι σπλαχνικοί.
Μόνο η μνήμη αντιδικεί.

Κάτω απ’ τη σκόνη τρέχω
στις φωτογραφίες,
ξεκάλτσωτη δεκαετής.

Μια συλλογή από
χαρτοπετσέτες χρωματιστές
φυλάκισε της νιότης ενοχές.

Τετάρτη ώρα του θανάτου
πνιγμένη στα κτερίσματα,
τις θαυμαστές μου λεπτομέρειες.

Σε σκέφτομαι∙
κι αμυγδαλιές
ποτίζονται στο στόμα μου.