Ποιανού πόδια βήματα σέρνουνε
στον σκονισμένο δρόμο;
Για ποια μπράτσα θρηνούν άδεια τα μανίκια;
Ο πόνος με τη σμίλη του
δουλεύει υπερωρίες στα κορμιά μας.
Μία φυλή μισών ανθρώπων
βελάζουμε στα τρίστρατα
του άδικου καιρού μας.

Δεν θα πάρουμε τα τεχνητά σας μέλη.
Θυμόμαστε ακόμα ότι το στήθος
αναπαύεται μες στο βαμβάκι της παλάμης
ότι το στόμα αποζητά έναν κόλπο ζεστό
που να φυλάει στις κρυψώνες του
όλου του πόθου το αλάτι.

Θα ορτσάρουμε στον χαμό
μέχρι να φυτρώσουν χέρια τρυφερά
έως να βλαστήσουν πόδια κυνηγού.
Θα φτιάξουμε πάλι
δέρμα από τη μνήμη του χαδιού.