Κράτησες με τα χέρια τη ζωή.
Μας μπάλωναν, μας τάιζαν
μας ρίζωναν
στο στέρφο της γης χώμα.
Έδεσες ιστορίες με τη μήτρα
το πρώτο αίμα στης συνουσίας τα σεντόνια,
το σώμα στάρι στο μύλο της υποταγής.
Δικής σου και την πάλεψες.
Δικής μας και της λιώνουμε τ’ ατέλειωτα κεφάλια.
Γάζωνες ρούχα, τσόχες και βελούδα,
που δίδασκαν στα δάχτυλα αφή.
Έκοβες, βούρτσιζες μαλλιά
τάματα στη δροσιά του χρόνου.
Έβγαζες απ’ το στόμα σου γαρμπίλι
σύμφωνα πατρογονικά
και τα περνούσες περιδέραιο
στην αστική μας γλώσσα.
Γέμιζες με καλλιγραφίες τετράδια μαγειρικής
και τα σεντούκια τσιγκελάκι και τσεβρέδες.
Προίκα αχειροποίητη
απ’ του καιρού τον αργαλειό.

Δίβουλη πάντα ήσουν
αν χάρισες το δώρο της ανάσας
ή αν μας έδωσες του χάρου για θυσία.
Βάστηξες δυο ζωές με τα χεράκια σου
και στράβωσαν, γέμισαν ρόζους.

Εσύ, μάνα, αέναα γεννάς.
Μέσα απ’ τις παλιές αρθρώσεις
χάδια —ακόμα— φύονται.