Σύντομο ιντερλούδιο
ανάμεσα σε δυο πράξεις μοναξιάς.
Μια φλανερί στην άβυσσο,
στα μέρη που κρυβόσουν.
Αυτό ήταν η αγάπη μας
και λέξεις που κορύφωναν την κάβλα.
Πάντα αφηγημένη
κι από την πράξη αποσχισμένη.

Δεν ήμουν άνθρωπος, γυναίκα, ερωμένη.
Ήμουν αφήγηση, ένα συμπίλημα
Γκόρπα και Αλεξάνδρου, Μάτσης κι Ανδρέα Εμπερίκου.
Το Καταφύγιο του Φοίβου και η βαθιά φωνή του Λάνεγκαν.
Μια δαγκεροτυπία που στα συρτάρια του μυαλού παράχωνες.

Ήσουν ένας διαμεσολαβητής, εικόνων και σημασιών.
Γι’ αυτό και νόμιζες ότι οι λέξεις είναι πράξεις.
Γι’ αυτό οι υποσχέσεις σου κρατούσανε
Όσο μία νουβέλα.
Το στέρνο σου δεν δάγκωναν η μεταμέλεια, οι τύψεις.

Κι ας θέριζε τις φλέβες το χαμόγελο,
δεν ζήσαμε μαζί την εποχή.
Ήμασταν φάσματα μιας εκδοχής ανέφικτης.
Έτσι θα μας θυμάμαι.