Τα δέντρα εγκατέλειψαν την ακινησία
από περιέργεια
έγιναν πονηρές σκιές
τα βήματά σου ακολουθούν
σε κατασκοπεύουν
Με μάτια νεράιδας
σε κοιτάζουν
βλέπουν μια ξύλινη βέργα
καρφωμένη
ψηλά στον ουρανό

Πόσο δύσκολο είναι να μην
παρατηρείς πια
με κριτική διάθεση
τον ψεύτη εαυτό;

Πότε θα πάψει πια
ο κριτικός εαυτός
τον άτακτο πολλαπλασιασμό του;
Τη συνήθεια να φορά
στολές παραλλαγής;

Μόνο εσύ
και οι δενδρόβιες σαύρες
κρεμασμένες από κλαδί αναρρίχησης

Μόλις αντιληφθείς ότι ήταν
ο αιωρούμενος πήχης της ζωής σου
μια ψιλή φωνούλα θα σου πει
πως δεν κάνουνε μονόζυγο
στη μύτη του Πινάκιο